Սյունիքում հետևում էին, որ փեսայի կողմից եկածների թիվը կենտ լինի, որպեսզի հարսի ներկայությամբ զույգվի:
Մինչև հարսին հագցնելն այստեղ ընդունված էր դրա համար տանտիկնոջից թույլտվություն խնդրելը: Այս նպատակով հիմնականում քավորակինն էր դիմում հարսի տատին կամ տարիքավոր այլ կնոջ: Հագցնելուց հետո հարսի գլխավերևում գաթա էին կիսում, որը և բաժանում էին ներկաների միջև, որպեսզի հարսի հաջողությունը նրանց նույնպես փոխանցվի:
Մուշում հարսնառին մասնակցող կանայք ու աղջիկները սեղան չէին նստում, նրանց մի մասը ոտքի վրա էր մնում, մյուս կանայք քավորակնոջ հետ մտնում էին մառանը, որտեղ հարսն էր: Այդ ընթացքում, մինչև հարսին հագցնում էին, գյուղի երիտասարդները խմբով ներխուժում էին հարսնքատուն և «ակռաժաժալեն» պահանջում՝ սպառնալով, որ հակառակ դեպքում հարսի և փեսայի ատամները շուտով կսկսեն շարժվել ու թափվել: Նրանց պահանջածը՝ խորոված գառը, անմիջապես մատուցվում էր:
Որոշ վայրերում ընդունված էր հարսի տանը «կեսպսակ» կատարել, կամ ինչպես Սեբաստիայում էին ասում՝ «խաչընում»: Քավորակինը հարսի դեմքը քողով ծածկում էր, կանգնեցնում փեսայի մոտ, և քահանան սկսում էր կատարել պսակի կարգը՝ մի մասը թողնելով, որ եկեղեցում ավարտի:
Նոր Բայազետում քահանան կարող էր ամբողջ պսակի արարողությունը հարսի տանն անել: Այստեղ հենց ինքն էր մտնում կանանց բաժին, հարսին դուրս բերում փեսային ընդառաջ և, սենյակի կենտրոնում կողք կողքի կանգնեցնելով նրանց, կատարում էր պսակադրությունը: